De avonturen die ik meemaak op het perron of in de trein, zijn niets in vergelijking met wat m'n neef Arnout allemaal al gedaan heeft: die reist op een avontuurlijke manier, gaat overal ter wereld klimmen, doet (winter)trekkings enz.
Arnout Pieters bushcraft
En op 1 juli start hij z'n eigen zaak op.
Via cursussen en workshops deelt hij zijn opgedane kennis en ervaring over bushcraft. Wat dit is? Kort gezegd: de kunst om te overleven in de natuur. Via praktische oefeningen leert Arnout je hoe je o.a. vuur kan maken, water kan vinden en hoe je voedsel uit de natuur kan halen. Z'n cursussen zijn zowel geschikt voor de avontuurlijke reiziger als voor de natuurliefhebber die wat meer kennis wil opdoen over fauna en flora, ecologie, observatie van dieren enz.
Geïnteresseerd? Neem dan zeker een kijkje op z'n gloednieuwe website. Je vindt er info over de verschillende mogelijke cursussen en survivalworkshops voor kinderen en volwassenen.
Volg een cursus en ontdek de Robinson in jezelf!
dinsdag 28 juni 2011
vrijdag 3 december 2010
Iedere dag een nieuw avontuur
Het is altijd spannend wat er op de trein zal gebeuren. Gisteren zat (of liever: stond) ik opeengepakt als veevoer in de trein. En vandaag had de trein een andere verrassing voor mij in petto.
Etappe 1
Omdat ik gisteren merkte dat mijn laarzen niet meteen het juiste schoeisel zijn om in de sneeuw te ploeteren, heb ik me vandaag stapschoenen aangedaan. Handig en lekker warm. Stappen gaat goed, en het lijkt alsof deze dag helemaal goed zal verlopen. Tot ik in het station aankwam ...
Etappe 2
Eerst was trein nummer 1 afgeschaft. Ik zag de winterbui niet hangen en nam dus maar een andere trein richting Brussel. Oké, goed op tijd voor trein nummer 2.
Etappe 3
Trein nummer 2 is op tijd! Hoera. We stappen op en zetten ons goedgezind neer op de trein. Trein nummer 2 blijft staan. Trein nummer 2 blijft nog langer staan. De deuren zijn op slot en hij blijft staan. Zoals steeds krijgen we geen uitleg. Dat hoort niet in de trein, uitleg geven. Twintig minuten blijven we daar zo staan. En dan het verlossende woordje van de conducteur: "Deze trein is afgeschaft".
Etappe 4
Goed, op zoek naar een nieuwe trein dan.
Maar wat lezen we op het aankondigingsbord? Er rijden in totaal nog zo'n 4 treinen doorheen Brussel-Zuid. Alle andere zijn afgeschaft (verdwenen).
Op zoek naar een lijnbus dan maar. Dat lijkt de enige manier om vandaag nog op het werk te geraken. M'n collega's en ik hebben geluk. Een bus komt net op hetzelfde moment als wij toe aan de bushalte. En hij gaat dan nog in de juiste richting. Driewerf hoera!
Etappe 5
We stappen af en stappen nog 10 minuutjes door de sneeuw. Zo'n dik uur later dan eigenlijk gepland. De tocht eindigt op dezelfde manier als hij begon. In de sneeuw.
Ook andere blogs van treinpendelaars lezen?
Veerle beleeft ook elke dag een treinavontuur.
Etappe 1
Omdat ik gisteren merkte dat mijn laarzen niet meteen het juiste schoeisel zijn om in de sneeuw te ploeteren, heb ik me vandaag stapschoenen aangedaan. Handig en lekker warm. Stappen gaat goed, en het lijkt alsof deze dag helemaal goed zal verlopen. Tot ik in het station aankwam ...
Etappe 2
Eerst was trein nummer 1 afgeschaft. Ik zag de winterbui niet hangen en nam dus maar een andere trein richting Brussel. Oké, goed op tijd voor trein nummer 2.
Etappe 3
Trein nummer 2 is op tijd! Hoera. We stappen op en zetten ons goedgezind neer op de trein. Trein nummer 2 blijft staan. Trein nummer 2 blijft nog langer staan. De deuren zijn op slot en hij blijft staan. Zoals steeds krijgen we geen uitleg. Dat hoort niet in de trein, uitleg geven. Twintig minuten blijven we daar zo staan. En dan het verlossende woordje van de conducteur: "Deze trein is afgeschaft".
Etappe 4
Goed, op zoek naar een nieuwe trein dan.
Maar wat lezen we op het aankondigingsbord? Er rijden in totaal nog zo'n 4 treinen doorheen Brussel-Zuid. Alle andere zijn afgeschaft (verdwenen).
Op zoek naar een lijnbus dan maar. Dat lijkt de enige manier om vandaag nog op het werk te geraken. M'n collega's en ik hebben geluk. Een bus komt net op hetzelfde moment als wij toe aan de bushalte. En hij gaat dan nog in de juiste richting. Driewerf hoera!
Etappe 5
We stappen af en stappen nog 10 minuutjes door de sneeuw. Zo'n dik uur later dan eigenlijk gepland. De tocht eindigt op dezelfde manier als hij begon. In de sneeuw.
Ook andere blogs van treinpendelaars lezen?
Veerle beleeft ook elke dag een treinavontuur.
donderdag 2 december 2010
Een beetje vertraging. Hiervoor onze verontschuldigingen.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier wat geschreven heb. Hiervoor mijn verontschuldigingen. Dat komt ervan als je vaak met de trein reist. Het is uiterst besmettelijk.
Op den duur schrik je er zelfs van als de trein eens op tijd is. Waw, op tijd op het werk, wie had dat ooit nog durven te denken?
Maar we gaan niet klagen. De NMBS zorgt voor zijn reizigers. Sinds een tijdje vertellen ze ook waarom er vertraging is. Communicatief, en met gevoel voor humor. Wat anders te denken van deze mededeling, enkele weken geleden op een bord in Brussel-Zuid?
Vertraging wegens een gebrek aan adhesie door tractie
Ja, dat zegt toch wel wat er scheelt, nee?
Lees ook: Week van de vreemde aankondigingen
Op den duur schrik je er zelfs van als de trein eens op tijd is. Waw, op tijd op het werk, wie had dat ooit nog durven te denken?
Maar we gaan niet klagen. De NMBS zorgt voor zijn reizigers. Sinds een tijdje vertellen ze ook waarom er vertraging is. Communicatief, en met gevoel voor humor. Wat anders te denken van deze mededeling, enkele weken geleden op een bord in Brussel-Zuid?
Vertraging wegens een gebrek aan adhesie door tractie
Ja, dat zegt toch wel wat er scheelt, nee?
Lees ook: Week van de vreemde aankondigingen
zaterdag 16 oktober 2010
In vervoering
Het is weer tijd voor het Filmfestival van Gent. En de NMBS doet mee, onder het mom en de flauwe woordspeling van 'Het filmfestival en de NMBS brengen je in vervoering'.
In het station van Gent-sint-Pieters speelde men filmmuziek op de perrons en in de gangen en op 14 oktober kon je er een selectie van kortfilms zien. Het zal ongetwijfeld de moeite geweest zijn, maar zelf ben ik niet geweest.
In de plaats bezocht ik het alternatievere Almost Cinema, het aangrenzende podiumprogramma van het Filmfestival in Vooruit. En daar zag ik de voorstelling C.O. Journeys door Christoph Ragg en Joanna Bailie.
In die performance word je opgesloten in een grote box, een grote camera obscura. Wat je daar beleeft, is zeer indrukwekkend. Het licht gaat uit, langzaam zie je iets op de voorste wand verschijnen: het bekende portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw, van de hand van Van Eyck, maar het beeld staat op z'n kop. Zo gaat dat, in een camera obscura.
Wat blijkt, het schilderij is helemaal geen schilderij. Eerst valt de luchter op. Die is zo echt en zo gedetailleerd. Het lijkt 3D, maar zelfs de huidige 3D-tekeningen verbleken bij deze projectie. Daarna verschijnen verschillende leuke beelden voorbij. Je zit in een cocon waarin alles lijkt te kunnen gebeuren. Alles gebeurt in de box, maar het geluid van stappen en bewegende panelen doet vermoeden dat de échte actie zich achter ons, buiten de box afspeelt. Straf!
Het tempo van de voorstelling lag niet altijd even strak en af en toe verloor ik mijn aandacht. Maar daartegenover stonden dan weer momenten waarop ik echt helemaal méé was in de performance. Een sterk concept, mij kregen ze toch heel erg 'in vervoering'.
(wat overigens niet gezegd kan worden van de NMBS, de komende 2 dagen ... )
In het station van Gent-sint-Pieters speelde men filmmuziek op de perrons en in de gangen en op 14 oktober kon je er een selectie van kortfilms zien. Het zal ongetwijfeld de moeite geweest zijn, maar zelf ben ik niet geweest.
In de plaats bezocht ik het alternatievere Almost Cinema, het aangrenzende podiumprogramma van het Filmfestival in Vooruit. En daar zag ik de voorstelling C.O. Journeys door Christoph Ragg en Joanna Bailie.
In die performance word je opgesloten in een grote box, een grote camera obscura. Wat je daar beleeft, is zeer indrukwekkend. Het licht gaat uit, langzaam zie je iets op de voorste wand verschijnen: het bekende portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw, van de hand van Van Eyck, maar het beeld staat op z'n kop. Zo gaat dat, in een camera obscura.
Wat blijkt, het schilderij is helemaal geen schilderij. Eerst valt de luchter op. Die is zo echt en zo gedetailleerd. Het lijkt 3D, maar zelfs de huidige 3D-tekeningen verbleken bij deze projectie. Daarna verschijnen verschillende leuke beelden voorbij. Je zit in een cocon waarin alles lijkt te kunnen gebeuren. Alles gebeurt in de box, maar het geluid van stappen en bewegende panelen doet vermoeden dat de échte actie zich achter ons, buiten de box afspeelt. Straf!
Het tempo van de voorstelling lag niet altijd even strak en af en toe verloor ik mijn aandacht. Maar daartegenover stonden dan weer momenten waarop ik echt helemaal méé was in de performance. Een sterk concept, mij kregen ze toch heel erg 'in vervoering'.
(wat overigens niet gezegd kan worden van de NMBS, de komende 2 dagen ... )
woensdag 1 september 2010
Writer's block
Vreemd. Soms kun je echt enorm veel zin hebben om ergens aan te beginnen schrijven. Je weet ongeveer wat, waarom, je voelt de innerlijke noodzaak, je moet dat ei kwijt. En toch lukt het niet. Je blijft voor een leeg blad zitten, staart door het venster van de trein en je kijkt terug naar het witte blad.
Aan een kant ben je ook bang om je gedachten op papier te zetten. Dan wordt het iets definitiefs, iets echts, buiten de veilige haven van je gedachten.
En ja, alles wat je opschrijft kan tegen je gebruikt worden. Het ergste is wanneer je niet weet of dat ook zal gebeuren. Dat de kans gewoon bestaat.
Vorige week bedacht iemand dat het wel tof zou zijn om een agenda van iemand zomaar weg te geven aan een onbekende. Zomaar. Een agenda vol waardevolle data en herinneringen, met adressen en telefoonnummers waar niemand anders zaken mee heeft dan de persoon van wie de agenda is.
Het gevolg? Wellicht liggen die herinneringen nu ergens vertrapt, vermorzeld, in een of andere wei of vuilnisbak.
Nee, dan is het beter gewoon je gedachten voor jou te houden, op de plaats waar ze het veiligst zijn: mijn hoofd.
En aan T.: djoef op ou muille en een sjot in ou radijzen!
Aan een kant ben je ook bang om je gedachten op papier te zetten. Dan wordt het iets definitiefs, iets echts, buiten de veilige haven van je gedachten.
En ja, alles wat je opschrijft kan tegen je gebruikt worden. Het ergste is wanneer je niet weet of dat ook zal gebeuren. Dat de kans gewoon bestaat.
Vorige week bedacht iemand dat het wel tof zou zijn om een agenda van iemand zomaar weg te geven aan een onbekende. Zomaar. Een agenda vol waardevolle data en herinneringen, met adressen en telefoonnummers waar niemand anders zaken mee heeft dan de persoon van wie de agenda is.
Het gevolg? Wellicht liggen die herinneringen nu ergens vertrapt, vermorzeld, in een of andere wei of vuilnisbak.
Nee, dan is het beter gewoon je gedachten voor jou te houden, op de plaats waar ze het veiligst zijn: mijn hoofd.
En aan T.: djoef op ou muille en een sjot in ou radijzen!
dinsdag 31 augustus 2010
Portrait of a train as a young elephant
Ik dacht vandaag dat ik in de zoo stond. Maar nee, het was gewoon het station.
In volle vaart kwam een druk toeterende trein het station voorbijgestormd, recht de tunnel in. Ik dacht dat het een olifant was, afgaand op het geluid. My mistake.
Maar toen begon ik te denken. Er zijn eigenlijk wel meer dingen die een olifant en een trein gemeen hebben. De trein toetert net als een olifant van ver om andere olifanten en toevallige passanten te waarschuwen voor zijn komst.
In zijn toeterende slurf vervoert de olifant dan kleine muizen, die naar hun werk moeten. Olifanten bang van muizen? Dat dacht je maar. Alleen maar schijn. Sommige, sterke, olifanten vervoeren geen muizen of mensen, maar houten stammen. Ze kunnen ook ijzeren balken dragen.
De olifant baant zijn eigen weg, net als een trein zijn eigen sporen nalaat in de omgeving. En de trein heeft ook een ontzettend goed geheugen. Als iemand hem ooit kwaad heeft berokkend, dan zal hij dat laten merken. Door een staking bijvoorbeeld.
En inderdaad, er zijn wel wat mensen die de trein kwaad berokkenen. Terwijl vandalen met een mes tekeer gaan om slagtanden van olifanten te veroveren en eventueel later te versieren, versiert men - bij gebrek aan slagtanden? - bij de treinen meteen de 'slurf', de wagons zelf.
In volle vaart kwam een druk toeterende trein het station voorbijgestormd, recht de tunnel in. Ik dacht dat het een olifant was, afgaand op het geluid. My mistake.
Maar toen begon ik te denken. Er zijn eigenlijk wel meer dingen die een olifant en een trein gemeen hebben. De trein toetert net als een olifant van ver om andere olifanten en toevallige passanten te waarschuwen voor zijn komst.
In zijn toeterende slurf vervoert de olifant dan kleine muizen, die naar hun werk moeten. Olifanten bang van muizen? Dat dacht je maar. Alleen maar schijn. Sommige, sterke, olifanten vervoeren geen muizen of mensen, maar houten stammen. Ze kunnen ook ijzeren balken dragen.
De olifant baant zijn eigen weg, net als een trein zijn eigen sporen nalaat in de omgeving. En de trein heeft ook een ontzettend goed geheugen. Als iemand hem ooit kwaad heeft berokkend, dan zal hij dat laten merken. Door een staking bijvoorbeeld.
En inderdaad, er zijn wel wat mensen die de trein kwaad berokkenen. Terwijl vandalen met een mes tekeer gaan om slagtanden van olifanten te veroveren en eventueel later te versieren, versiert men - bij gebrek aan slagtanden? - bij de treinen meteen de 'slurf', de wagons zelf.
vrijdag 20 augustus 2010
Treintraining: mensen vermijden (2)
Wanneer je elke dag op hetzelfde uur de trein neemt, kan het wel eens zijn dat je telkens dezelfde mensen ziet. Dat kan leuk zijn, bijvoorbeeld als het om de plaatselijke Johnny Depp gaat, maar dat kan ook ferm tegenvallen.
Hoe zorg je ervoor dat je niet bij die mensen terecht komt?
Tip 1: stap op een ander deel van het perron op.
Tip 2: Vermom je, met sjaal, kap, muts, ... (En verwissel af en toe van vermomming, want dat wordt gauw weer herkenbaar)
Tip 3: doe alsof je de persoon niet gezien hebt.
Tip 4: stap je toch samen op, kies dan voor 2 aparte plaatsen waar nog veel andere mensen zitten. Zo vermijd je tot op zekere hoogte een gesprek.
Tip 5: zeker nooit vergeten: je boek. Een onmisbaar item in je treinrugzak.
Tip 6: doe alsof je slaapt. Al bestaat dan natuurlijk het gevaar dat je echt in slaap valt en je jouw halte mist. Maar ... bekijk het dan van de positieve kant. Je hebt dan toch nog altijd je vriendelijke medepassagier die je op tijd zal waarschuwen!
Hoe zorg je ervoor dat je niet bij die mensen terecht komt?
Tip 1: stap op een ander deel van het perron op.
Tip 2: Vermom je, met sjaal, kap, muts, ... (En verwissel af en toe van vermomming, want dat wordt gauw weer herkenbaar)
Tip 3: doe alsof je de persoon niet gezien hebt.
Tip 4: stap je toch samen op, kies dan voor 2 aparte plaatsen waar nog veel andere mensen zitten. Zo vermijd je tot op zekere hoogte een gesprek.
Tip 5: zeker nooit vergeten: je boek. Een onmisbaar item in je treinrugzak.
Tip 6: doe alsof je slaapt. Al bestaat dan natuurlijk het gevaar dat je echt in slaap valt en je jouw halte mist. Maar ... bekijk het dan van de positieve kant. Je hebt dan toch nog altijd je vriendelijke medepassagier die je op tijd zal waarschuwen!
Abonneren op:
Posts (Atom)