Gedichtendag

Vandaag gedichtendag. Daarom een gedichtje dat ik anderhalf jaar geleden geschreven heb toen ik in Watou suppoostte. Ik zat aan het kunstwerk Sanguis/Mantis van Jan Fabre, in de zon.

Kever op het beton

Kever op het beton
aangetrokken tot de grote ijzeren bidsprinkhaan
binnen
een Afrikaans masker als schild
maar híj
bloedt vanbinnen.

Enkele foto's

Deze drie foto's heb ik vanmiddag genomen. Ik wilde een beetje experimenteren met mijn fototoestel (Traveler DC 3010) en composities. Ik wilde ook vooral weten of ik scherptediepte kan verkrijgen met dit toestel. Somt lijkt het te lukken, maar het lijkt vooralsnog nog vooral een kwestie van geluk te zijn.

GO_TELL

Vertel het voort, vertel het voort. Artforum heeft een nieuw muzikaal project. Na Rumble Jumble Orchestra komt GO_TELL. Op 9 februari is er de première van de muzikale 'clash' tussen gospel en elektronica. Een boeiende mix. En wat heb ik er mee te maken? Zaterdag ben ik drie van de tien meisjes uit het koor gaan interviewen. Veel gegiechel, veel plezier in die groep. Het enthousiasme droop ervan af. Eén boodschap aan de buitenwereld gaven ze mee: komen kijken! Het gaat gewoon keigoed zijn! En dat kan ik beamen. Na eventjes de eerste repetitie op het podium bijgewoond te hebben, kan ik al zeggen: het wordt subliem. Tien prachtige stemmen (en dito meisjes) samen met de elektronische muziek. Een hele dag zat ik nog met dat ene liedje dat ze aan het repeteren waren in mijn hoofd. Het klinkt sterk. Jammer dat ik zelf niet kan gaan kijken wegens andere verplichtingen. Maar wie niets te doen heeft op zaterdag 9 februari kan (wat zeg ik: moet) een kijkje gaan nemen in Het Depot in Leuven. Kaarten zijn te verkrijgen via Het Depot of in Bilbo Leuven en JJ Record Leuven.

Dadendrang (2)

Soms vraagt een mens zich af waar hij in feite altijd mee bezig is in zijn leven. Karweien opknappen, zich vervelen, wachten, je tijd verdoen, af en toe met leuke dingen, dat wel, denken dat je eigenlijk tijd te kort hebt om alle dingen te doen die je wil doen, toch tijd verdoen met te niksen.
Soms overvalt je een gevoel van nostalgie. We bouwen allerlei daden op elkaar in onze herinnering. Het lijkt allemaal één grote poel van gedane zaken. Allemaal na elkaar. Zonder tussenpozen. Bouwen en bouwen en doen en doen, zonder rustpunt. Maar als je langer nadenkt, dan blijkt dat het ook toen altijd wachten was. Wachten. Wachten. Zonder dat er ooit uitsluitsel komt. Zonder dat je ooit weet waarop je wacht. En toch doen we het. Wacht alvast af tot morgen, voor mijn volgende post.

Geen blog vandaag

Vandaag bijna geen blog. Mijn computer doet een beetje vreemd. Welja, vreemd, hij maakt voornamelijk zeer vreemde geluiden. Eventjes dacht ik dat het geen computer was, maar een boormachine. Zo een aftandse, oude, versleten boormachine die dringend gesmeerd moet worden. Én die op de kop toe zwaar in overdrive gaat. Naast het feit dat het eigenlijk gewoon een voorhistorisch geval moet zijn. Zo luid klinkt het.
Het geluid van een boormachine is nooit een goed teken. En zeker niet op de dag dat je bij de tandarts op bezoek moet. Elke voorafspiegeling van een bezoek aan de tandarts moet je dan mijden. Liefst tot net voor het bezoek, en als het kan ook nog tijdens het bezoek. Niet dat de tandarts in kwestie een vervelende oude vent is. Nee, het is een lieve jongedame. Maar toch. Ik wijk alweer af.
Vandaag was er dus bijna geen blog omdat mijn pc in overdrive aan het gaan was/is. We zullen zien hoe lang hij het uithoudt. Liefst nog een tijdje. Tot zover de nutteloze leegheid van mijn bestaan.

Quite a strange evening it was...

Maandagavond, 19u17. Een gewone werkdag, een gewone avond in januari. Althans, dat dacht ik. Tot ik in gemeente W* aankwam. Het lag er drassig op de parking van het station. Niet in de betekenis van een eerder artikel, doch in W* hangt er steeds wel erotiek in de lucht. Het is in elk geval nat. Het regent koud. Toen ik uitstapte uit de auto wist ik al dat ik mijn trein gemist zou hebben. Uit de verte had ik hem zien toekomen en weer vertrekken. Ik had dus tijd. Bijna geen mensen te zien. Enkel een verdwaalde buschauffeur stapt richting zijn bus. Ik kijk kort nog even de treinuren na. Om 19u20 was er inderdaad een trein. De volgende is pas om 19u40. Het is koud en winderig. Door mijn rok besluit ik binnen te wachten en nog niet naar het perron te gaan. Net als ik binnensta, komt er toch een trein aangereden. De vorige was dus een in vertraging. Ik spurt naar perron 2. Hij staat er nog, bijna niemand komt uitgestapt. Ik tracht de oude verroeste sloten van twee deuren open te wringen. De conducteur fluit, de trein vertrekt. Zonder mij. Zo dicht bij een trein heb ik hem nog nooit gemist. De trein voelt als een spooktrein., enkel te bedienen door mensen die weten hoe ze het open moeten krijgen. Niet voor gewone stervelingen als ik. Dan sta ik daar toch op het perron. Helemaal alleen, in de koude en in de regen. Met mijn rokje. Ik zie in de verte bekende en minder bekende schaduwen passeren. Ik twijfel. Ik sta te dromen. Na een kwartier komt iemand bij mij staan. Hij zegt niets. Nog 5 minuten later komt er nog iemand. Net daarna stopt een trein. Deze keer gaan de deuren wel open. Ik stap op en lees verder, de ondraaglijke lichtheid van mijn bestaan aan het overpeinzen tijdens het lezen. Niets speciaals op dat moment. Ik stap uit op bestemming G* en ga richting plaats van afspraak. Een twintigtal meter voor ik er ben, merk ik een man op. Die man had daarvoor voor mij gelopen, dezelfde richting als mij. Nu staat hij stil. Voor een geparkeerde auto. Zijn benen zijn geopend. Hij staat alsof hij voor een urinoir staat. Alleen is het urinoir geen urinoir maar een auto en kan hij niet zo goed mikken. Hij raakt het urinoir (gelukkig) niet. Maar de straal is wel duidelijk te zien. Ik ben verbouwereerd. Maar ik loop verder. Ietsje sneller dan gewoonlijk, al kan dat ook zijn doordat ik al te laat op mijn afspraak was. Mooie eerste indruk. Maar in elk geval een betere eerste indruk dan de eerste indruk die ik had van de urinerende jongen. Ik ben gerust.

Winterverblijf

Het leven van een artiest bestaat uit wachten, zoveel is duidelijk. Als figurant moet je daarentegen nóg meer wachten. Om 18.30 afspraak aan de Vooruit, eventjes onze 'choreografie' oefenen en dan is het wachten geblazen. Pas om 21u30 worden de 25 figuranten gevraagd om de scène te betreden. De figuranten moeten opkomen, een stoel innemen, gaan zitten en kijken naar een lege muur, een beetje ... wachten uiteraard en dan druppelgewijs - in een bepaald ritme, niet te snel, niet te traag - opnieuw afgaan. Wel mogen we mee applaus gaan halen, samen met Dirk Roofthooft, een Mongoolse zangeres en de andere acteurs.
Eerlijk gezegd doet het toch een beetje vreemd. Als figurant weet je niet wat voor beeld je eigenlijk aan het maken bent, wat het doet in die voorstelling en wat dat juist betekent voor de toeschouwers. Jammer dat we het stuk zelf niet konden volgen. Maar toch een ervaring en een gratis ticket rijker.

Back to black

2008 lijkt een artistiek-productief jaar te worden. Eerst en vooral mag ik morgen meespelen (meefigureren) in Winterverblijf van Lotte Van den Berg. Daarna figureer ik ook nog in Loft en eind maart volgt alweer het tweejaarlijkse balletrecital van Aurora. Er valt dus heel wat te repeteren en te dansen. Zoals vanavond, anderhalf uur dansen op Amy Winehouse. Hoewel onze motoriek nog iets beter werkt dan die van de zangeres zelf, moet er nog veel geoefend worden. Maar we geloven erin.
Maar ik kijk vooral uit naar morgen, naar een vierdubbel verjaardagsfeestje in de Video, waar ik mijn vriendjes nog eens terug kan zien.

SPSS

SPSS. Wie niet beter weet, zou kunnen denken dat het om een of andere politieke partij gaat. Vele studenten uit verschillende richtingen zullen u echter kunnen vertellen dat het een computerprogramma is om statistieken mee uit te voeren. Vele studenten hebben het zich ook beklaagd dat ze ooit met dit programma moesten werken. Ik ben daar geen van. Als germanist krijg je veel vakken, maar geen statistiek. En gelukkig maar.
Zelf ben ik pas onlangs in aanraking gekomen met dit geval. De voorbije maand heb ik af en toe enquêtes ingevoerd in SPSS. En vandaag was de laatste dag. Alle 919 enquêtes over het pc- en gsmgebruik van jongeren zijn geteld. Apestaartjaren heet het onderzoek, en het wordt uitgevoerd door Jeugdwerknet en Graffiti vzw. Nu moeten ze nog verwerkt worden. Dat werk is gelukkig niet voor mij. Ik heb me zo al een beeld gevormd van hoe de resultaten zullen zijn. En volgens mij ziet het er nog vrij hoopvol uit met de 'jeugd van tegenwoordig'.

Doorheen drassige grassen

Een man en een vrouw. Ze stappen gewoon, op een pad. Niets speciaals. Het was ook niet 'de' pad, maar 'het' pad, dus geen probleem voor dierenrechtenactivisten. Hoewel die dierenrechtenactivisten wel op de loer zaten om te zien of er toch niet op 'de' pad getorten werd. Inderdaad, u leest dat goed: getorten, of getrapt, om het in het AN te zeggen.
Nu goed, dit verhaal wordt niets. Dat kan u zelf ook al zien.

Meer gaat dit stukje over de schoonheid van de taal. Specifiek over het woord 'drassig', dat voor mij sinds vandaag een heel andere bijklank gekregen heeft. Zo blijkt dat honden in het veld kunnen gaan 'drassen'. Dat betekent niets meer of niets minder dan een teef te dekken. Even plastisch als 'drassen', geef toe. Na 'baggeren' dus nu ook 'drassen'. En 'drassige grassen' wordt ineens toch helemaal iets anders... Wat is de taal waarlijk schoon.

Dadendrang (1)

Contemplatief als ik ben, overpeinsde ik het feit dat ik nog steeds geen blog heb. En dat in deze tijden waarin iedereen schijnbaar een blog dient te hebben. Heb ik dan geen leven misschien? Of misschien betreft het een leven waarin eenieder mij kan vertellen dat het niet de moeite is om het op te schrijven, laat staan interessant voor anderen om het te lezen. Maar men kan het ook omgekeerd bezien. Wie in deze jachtige tijden heeft tegenwoordig nog tijd om al zijn belevenissen te boek te stellen? Juist ja, enkel diegenen met té veel tijd. Die logischerwijze geen leven hebben. De ironie.

Nu wil het toeval dat ik zowel over veel tijd beschik sinds ik werkzoekend ben én dat ik over een leven beschik waar zoveel over te vertellen valt als een kat kan vertellen over zijn doordeweekse slaap.

Gelukkig beschik ik ook over een (on)gezonde portie fantasie. En daar, beste lezers, kan ik u hopelijk wel mee boeien. Tot binnenkort, voor het begin van mijn volgende avontuur.