...

Telkens denk ik op een ander moment - wanneer ik niet aan mijn computer zit - van de dag: "hé, misschien moet ik eens dit of dat schrijven op mijn blog". Natuurlijk vergeet ik dat telkens ik weer thuis aan de pc zit. Of dan valt internet de hele tijd uit.
Men heeft me al gezegd: het maakt niet uit wat je schrijft op een blog. Toch ben ik iemand die altijd denkt eer ze iets doet of zegt. Als je niets te zeggen hebt, kan je maar beter niets zeggen. Ook dat is een waarheid als een koe. Ik heb het niet zo voor mensen die te pas en vooral te onpas hun gedacht komen zeggen over iets waar ze niets van afweten. Dus zeg ik maar liever niets.
Het gevolg: mensen vinden mij een 'stilleke'. Maar dat is volgens mij niet altijd een slechte eigenschap. Hoewel iedereen verlegenheid tegenwoordig steeds als negatief beschouwt, blijf ik toch de bescheidenheid vieren.
Hoe vaak hoor je het niet in een evaluatie van een sollicitatiegesprek of andere gesprekken? Hm, ja, je bent toch wel een beetje te verlegen. We hebben iemand nodig die assertiever is, spontaner is.
Ik ben ook spontaan, maar dan niet agressief assertief. Niet bombastisch aanwezig. Als iedereen bombastisch aanwezig zou zijn, dan zou er toch gewoon veel te veel geluid zijn? Dan zou iedereen doof worden. Dan zou niemand meer kunnen spreken met elkaar. Enkel in stilte. En ik word nu juist aangetrokken door die stilte... . Ben ik nu meer voorbereid op de toekomst dan al die geluidsoverschrijders?

De groene specht

Nu ik vandaag aan mijn eerste echte (doch tijdelijke) job begonnen ben, rest er mij weinig tijd om veel te schrijven. Akkoord, mijn dagboek pen ik nog wel elke dag voort. Dat doe ik al sinds ik 15 was. Elke dag opnieuw, plichtsbewust. Maar creatief uit de hoek komen op het internet... . We zullen zien. Daarom een klein prentje van een groene specht die dit weekend in onze tuin kwam zitten. Hij kwam dicht genoeg om er - naar mijn mening - wel oké foto's van te nemen.

Driedubbel creatief

Mijn vriendje Pieternel (2)

Pieternel is me vandaag nog eens komen bezoeken. Ik heb er nog een fotootje van genomen.
Hieronder het resultaat:

Consensus

Mijn broer speelt in een groepje, Consensus. Ze hebben net eigenhandig een van hun nieuwste liedjes opgenomen en mijn broer heeft het gemixt. Je kan het beluisteren op deze website. Ikzelf vind het wel een wijs nummer.

Mijn vriendje Pieternel

Vandaag kreeg ik bezoek van mijn vriendje Pieternel. Ik heb Pieternel eerst van de dood bevrijd toen hij omgekeerd met zijn pootjes lag te schudden. Nadat ik hem een vinger toegereikt had, wilde hij me niet meer verlaten. Uiteindelijk heeft hij toch afscheid genomen. Ik heb er een kleine video- en fotoreportage van gemaakt.

Vampierenbal

Enkele nachten geleden werd ik uitgenodigd voor een verkleedfeest. Ik loop met een vriendin doorheen een havenachtig gebied op weg naar dat feest. Ik ben verkleed als usherette, een verwijzing naar de Rocky Horror Picture Show. We komen toe op dat feest en gaan al naar binnen. Even later gaan we onze vrienden halen. Er blijkt een spel aan de gang te zijn. We moeten raden wie een vampier is. Eerst speelt een toneelstukje waar we naartoe kunnen en waar we tips kunnen vinden om de vampieren te vinden. Maar als we toekomen, blijkt het eerste toneelstukje niet door te gaan. Ik loop door en terwijl verschillende mensen naar buiten gaan, zie ik een computerachtig ding liggen, waarop een boodschap staat: het is een tip. De slager is geen vampier. Zoveel weten we dan ook weer. Omdat het een competitief spel is, besluit ik deze tip niet te delen met iemand anders. En ook die slager komt af. We hebben het erover dat hij geen vampier kan zijn. Veel mensen gaan weg en ineens blijkt dat het helemaal geen spel is. Er zouden echte vampieren rondlopen op het feest. We zitten met een aantal mensen aan een tafel, en we horen vampieren afkomen. We doen eigenlijk niets. Ik vraag me in tussentijd af of vampiers er nu eigenlijk zouden uitzien als in het tv-programma Buffy the vampire slayer. Ik kruip in een hoekje, helemaal alleen. Andere mensen zitten aan de tafel. Ineens wordt de poort opengestampt door allemaal mensen met kruisboog en houten spiesen om de vampieren aan te vallen. Ik zit gewoon langs de kant en kijk toe. Niemand doet mij iets, ik voel me niet echt op mijn gemak maar toch ook niet echt op mijn ongemak. Heel vreemd. En toen werd ik wakker.

Allo allo métro

Voor de eerste keer in mijn leven neem ik de metro in België. In andere landen - Frankrijk, Engeland- heb ik dat wel al gedaan. En ik maakte er ook geen probleem van. Maar in Brussel... . Spannende dag dus. Gelukkig was er een lieve mevrouw die me begeleidde tot aan de metro en me zelfs uitlegde aan welke kiosk of aan welke automaat ik kaartjes kon kopen en waar ik ze moest ontwaarden. De goede raad dat je moet opletten dat je het niet vergeet gaf ze er op de koop toe gratis bij. Lieve mensen in de wereld. Dat doet altijd deugd. En daarna viel de metro zelfs nog beter mee. Ik kwam er begot twee bekende mensen tegen. Eentje in het heengaan en eentje in het teruggaan. Zo moest ik mijn tijd niet alleen staan verdoen onder de grond. Want wie is er nu graag alleen, onder de grond, op Valentijn?

Het heil van Ava

Nooit gedacht dat ik in één week zo vaak in een papierwinkel zou terechtkomen. De schuldigen zijn mijn ouders: 25 jaar geleden besloten ze te trouwen rond deze tijd van het jaar en dit jaar willen ze papier, zilveren pennen en post-it-fotopapier om uitnodigingen te versturen. En een lieve dochter als ik gaat dan mee naar de winkel (ik was er toen immers ook al bij).
Ook nooit gedacht dat ik zo vaak in één week in diezelfde papierwinkel opgebeld zou worden, laat staan zo vaak met jobaanbiedingen. Normaal word ik nooit gebeld, door niemand. En in die papierwinkel nu ineens twee keer. Oké, één dag, denk je, dat gaat dat nog wel. Maar ook vandaag werd ik zowel voor het bezoek aan de Ava als erna opgebeld met jobaanbiedingen en uitnodigingen voor gesprekken. Hoera! Leve Ava! Heil zij met Ava! Vanaf nu roep ik Ava uit als de nieuwe patroonheilige voor werkzoekenden.

Kalkense Meersen

Mooi weer vandaag

Omdat het veel te mooi weer is buiten, een ode aan de buitenlucht en aan mijn vijver, waar ik ooit al volgende kikker gespot heb:

Lotusbrieven

De kooi van Faraday

Tijdens een onweer flitsen verschillende gedachten door je hoofd. Zeker wanneer de bliksem de volledige lucht verlicht en je drie, vier verschillende bliksemschichten na elkaar ziet verschijnen. Nog meer als je net op dat moment met de auto aan het rijden bent in een zo goed als onbewoond gebied, enkel omgeven door velden. Dan begin je te denken: Aaargh, ik ben hier het hoogste punt in de omgeving (tenzij misschien die verlichtingspalen). En aaargh, wat doe ik als de bliksem inslaat in mijn auto? Soms ben ik namelijk nogal een panikeur. En ik heb veel te veel verbeelding. Gelukkig onthield ik nog een beetje uit mijn middelbareschooltijd. De kooi van Faraday. Hetgeen ín een metalen kooi zit en waar elektriciteit op zit, dat zit veilig. Goed. Dus als de bliksem inslaat in mijn auto, is er geen probleem. Voorlopig toch niet. Maar wat moet je nu weer doen als je wil uitstappen? Kiezen om geëlektocuteerd te worden of toch maar gewoon liever van honger en dorst sterven in de auto? - Enige dramatiek is mij ook niet vreemd - Opnieuw, gelukkig herinner ik me ook nog uit verschillende populair-wetenschappelijke programma's en lessen fysica (vermoed ik) dat je wel nog uit de auto kan geraken als je je kan aarden. Ik moet dus tegen een boom kunnen rijden. Liefst wel met de zijkant, niet met de voorkant, want dan kan de elektriciteit niet weg. Oké. Genoeg bomen aan de zijkant. Dat is ook al in orde. Misschien kan de bliksem wel gewoon meteen in de bomen inslaan? En dan heb ik geen aarding nodig. Ik moet alleen zelf niet zien te ontaarden.

Mixtapeken

Hij: (haalt een bestofte cassette boven) Een mixtapeken.
Zij: Ik zie het.
Hij: Zal ik het even opzetten?
Zij: Dat hoeft niet.
Hij: Weet je van wie ik het gekregen heb?
Zij: Nee.
Hij: Weet je het echt niet meer?
Zij: Eum... .
Hij: Je gaf het me toen we 1 week samen waren. Ik wilde je nog verrassen met een schelpje aan een ketting, maar jij was me voor.
Zij: Juist. Ik wilde je dat niet afluizen. Je had dat zelf al gekregen van iemand.
Hij: Toen heb jij me dit mixtapeken gegeven.
Zij: Wat staat er op?
Hij: Gewoon. Muziek die jij ooit mooi vond.
Zij: Welke? Wat heb ik erop gezet?
Hij: Laat maar. Je wou het toch niet horen.

De avonturen van Moerasschaap

Zoals verwacht leeft Moerasschaap in het moeras. Moerasschaap heeft al veel meegemaakt in haar leven. Ze overwon al een gevecht tegen het moeraseendje en dat mag een heuse heldenprestatie genoemd worden. Anders dan vermoed is het moeraseendje niet onschuldig en gelig van kleur en braaf. Nee, het is een monster van jewelste. De gelige kleur is door het moeras verkleurd tot een bruingroenig kleverige vacht en doordat het kleeft, is het moeraseendje ettelijke keren groter dan een aaneengekoekte vracht van 200 liter pannenkoekendeeg. Zelfs een vrachtwagen zou moeite moeten doen om het moeraseendje te verdagen van zijn plaats. En dat zelfde moeraseendje heeft Moerasschaap al overwonnen. Beter is in feite te zeggen dat Moerasschaap de aanval van moeraseendje overleefd heeft. Door haar krullende wol kon ze het moeraseendje op een onoplettend moment verschalken. Ze scheurde haar wol van haar af zodat ze kon weglopen toen het moeraseendje Moerasschaap dacht te vermorzelen onder haar stinkende gewicht.
Dat is maar één van de vele avonturen die Moerasschaap beleefde. Meer volgt op een andere keer.

Gedichtendag (2)

Omdat ik nog een gedicht liggen had dat ik zelf heel goed gelukt vind, breid ik gedichtendag uit tot vandaag:

Krisis

Verscheurd. In tweeën gereten.
Leeuw met twee prooien.
Jachtig. Gespleten.

Een vlinder. Eenzaam
En alleen…
Met twee.
Drie.

(1 november 2005)