Droomoord op de Gentse Feesten

Binnenkort is het eindelijk zover. Het stuk waaraan ik al 3 jaar schrijf, wordt eindelijk opgevoerd. Met enkele vrienden zal ik het maken tegen de Gentse feesten. Gisteren kregen we immers het nieuws dat we mee mogen doen aan het AllesKanfestival, een festival voor jonge kunstenaars. Joepie! Leuk is ook dat we gecoacht worden door 'een professioneel iemand'. Ik ben echt benieuwd wie we toegewezen zullen krijgen. Spannend allemaal. Ik zie het alvast helemaal zitten! Nu ga ik nog even wegdromen en met een zeer gelukkige glimlach op m'n gezicht rondlopen.

Die ochtend...

Elke ochtend rijd ik samen met een collega naar het werk. Dus stipt om half acht sta ik op mijn plekje te wachten tot hij er is. Na zo'n anderhalve maand samen te rijden, merk je dat steeds dezelfde mensen voorbijrijden. Je hebt de vrouw die steeds nog autoruiten wast op de hoek van de straat. Met de ruitenwisser welteverstaan. En dan heb je de jongen die altijd vriendelijk lacht naar me. Je hebt dan ook nog de Robert-of-Bertrand-figuur. Ik haal die twee altijd door elkaar. In elk geval, die met de grootste bakkebaarden. En dan heb je nog de oude man die maar net boven zijn venster uitpiept en altijd vol plezier naar me lacht. Als ik die man zie, dan begint mijn dag al goed. En dan komt mijn lift aangereden en rijden we naar het werk. Misschien staat er onderweg ook wel iemand die ons elke dag ziet passeren en herkent.

Vampierenbal (2)

Toen ik gisteren op de trappen van de aula wachtte op een vriendin om samen iets te gaan eten, gebeurde er iets vreemds. Achter mij kwamen plotseling twee mannen tevoorschijn. Op zich niets speciaals. Er waren er zo al verschillende voorbijgelopen. Maar een van die mannen had iets duivels in zich. Niet enkel de schrammen op zijn gezicht schenen een donkere levensstijl te verraden. Hij keek me ook met een blik aan die iets zei in de trant van "kijk maar uit, of ik krijg je nog te pakken". Om die blik kracht bij te zetten, keek hij vanuit zijn ooghoeken in het passeren nog eens naar mij. En toen hij later de straat overstak, nog eens. Ik zat niet helemaal op mijn gemak. Dat vampierachtige wezen glipte samen met de andere man een beenhouwerij binnen. Ik zat op mijn hoede. Wachtend op de vriendin die snel zou komen en hopend dat die mannen niet zo snel weer zouden passeren. Intussen passeerde er veel volk voorbij de beenhouwerij. Voordat die mannen er binnengingen, leek die slagerij een gewone winkel, zonder veel bekijks. Maar vanaf het moment dat die mannen - vampieren in mijn ogen - binnen waren, stond er enorm veel volk naar binnen te kijken. Wellicht was er een heel schouwspel te zien van mannen die bloed zogen uit de verschillende varkens die er omhoog hingen. Of die zich als zombies op de verse kadavers gooiden. Gelukkig kwam m'n vriendin snel van haar werk en konden we ontkomen. We gingen eten en daarna ging ik nog naar een feestje. Op dat feestje zat ik te babbelen waarop mijn gesprekspartner ineens opmerkte dat mijn adem naar look ruikte. Misschien was het daarom dat die vampier me argwanend bekeek... .

Back to black

Twee weekends lang elke dag optreden. In totaal dus zes keer. Het is leuk, maar ontzettend vermoeiend. Gelukkig is onze dansgroep naar elkaar toegegroeid, hebben we het steeds gezellig gemaakt achteraf en zijn er niet al te grote flaters en ongelukken gebeurd. Akkoord, de altijd aanwezige blauwe plekken, brandwonden en schaafwonden zijn er natuurlijk wel bij. Maar dat zijn we al gewend. Ons lichaam geneest wonderwel snel.
Dit jaar dansten we op 'Back to Black', van Amy Winehouse. Als volleerde dames met netkousen en hoge hakken probeerden we het publiek in te pakken. Zes keer lang.
Hieronder staan nog enkele foto's van het optreden van de moderne dans.
En voor mij wacht nu het zwarte gat. I'm going back to... black.