Een losse scène

KEVE: Het roept dingen op.
LASSE: Dingen?
KEVE: We moeten gauw voortmaken.
LASSE: Is het niet beter te wachten?
KEVE: Wachten is voor mannen die niet beter weten. En waar moeten we dan op wachten?
JEFF: (vanuit verte) Op Godot. Of op mij. Als dat voor jullie hetzelfde is.
LASSE: Jeff! We misten je. Kom hier man! Lang geleden! 't Is goed dat je er bent. We moeten...
KEVE: We moeten voortmaken. Dat is wat we moeten doen. Geen tijd om te staan babbelen, Jeff. 't Moet vooruit.
JEFF: Is het dan gelukt?
KEVE: Gelukt?
JEFF: Het project.
KEVE: Ah. Ja. Op sommige punten na natuurlijk. We mogen niet te optimistisch zijn.
JEFF: Inderdaad. Laat dat aan anderen over.
KEVE: En met jouw 'corporate business plan'?
JEFF: Aha. Dat verloopt allemaal TOP SECRET, mijn beste. 't Wordt tijd dat daar verandering in komt.
LASSE: Tuh - Tsjeendzj.
JEFF: Change. Daar zeg je 't.

BAF. En het loopt. Als een trein. Zonder kadans. Enkel jij. Zonder zorgen. En met een glimlach. Het loopt. Het loopt het loopt het loopt. Het loopt. Uit. De stoelen worden verzet. In een ijzige fles klinkt het water. Ook het water loopt loopt loopt. BAF. Een tweede schot weerklinkt. Niemand weet wat het is. Het is mijn hersenschors. De clichés lopen uit mijn hersenen. Ze lopen lopen weg. Ver weg. Om nooit meer terug te komen. BAF. Het wordt stil. Rust. Rust. Stilte. Gedaan.