Een losse scène

KEVE: Het roept dingen op.
LASSE: Dingen?
KEVE: We moeten gauw voortmaken.
LASSE: Is het niet beter te wachten?
KEVE: Wachten is voor mannen die niet beter weten. En waar moeten we dan op wachten?
JEFF: (vanuit verte) Op Godot. Of op mij. Als dat voor jullie hetzelfde is.
LASSE: Jeff! We misten je. Kom hier man! Lang geleden! 't Is goed dat je er bent. We moeten...
KEVE: We moeten voortmaken. Dat is wat we moeten doen. Geen tijd om te staan babbelen, Jeff. 't Moet vooruit.
JEFF: Is het dan gelukt?
KEVE: Gelukt?
JEFF: Het project.
KEVE: Ah. Ja. Op sommige punten na natuurlijk. We mogen niet te optimistisch zijn.
JEFF: Inderdaad. Laat dat aan anderen over.
KEVE: En met jouw 'corporate business plan'?
JEFF: Aha. Dat verloopt allemaal TOP SECRET, mijn beste. 't Wordt tijd dat daar verandering in komt.
LASSE: Tuh - Tsjeendzj.
JEFF: Change. Daar zeg je 't.

BAF. En het loopt. Als een trein. Zonder kadans. Enkel jij. Zonder zorgen. En met een glimlach. Het loopt. Het loopt het loopt het loopt. Het loopt. Uit. De stoelen worden verzet. In een ijzige fles klinkt het water. Ook het water loopt loopt loopt. BAF. Een tweede schot weerklinkt. Niemand weet wat het is. Het is mijn hersenschors. De clichés lopen uit mijn hersenen. Ze lopen lopen weg. Ver weg. Om nooit meer terug te komen. BAF. Het wordt stil. Rust. Rust. Stilte. Gedaan.

Ik ben in de lente van mijn leven...

... maar in mei bloeit de herfst al. (Uit: Droomoord)

Avonturen in de auto

Op een doordeweekse vrijdag - hoewel je vrijdag misschien niet meteen als door-de-weeks kunt beschouwen, maar dat geheel terzijde gelaten - reed ik met de auto naar L. waar ik balletles volg. Nu word ik elke keer op dezelfde plaats altijd wel voorbijgestoken door mannen met zware auto's die hun mannelijkheid per se willen bewijzen door een kleine auto als de mijne voorbij te steken, maar deze niet-zo-door-de-weekse vrijdag lag het machogehalte op de weg nog ietsje hoger. Toen werd ik niet één maar twee keer voorbijgestoken. Oké, dat valt nog wel mee. Dat gebeurt ginder ook wel vaker. Maar toch was het deze keer speciaal: de ene auto reed me langs links voorbij, terwijl de andere me langs de parkeerstrook langs rechts voorbij stak. Ik was eventjes in paniek. Waren deze twee jolige heren met elkaar in een rally verwikkeld en was ik als onschuldige deerne ineens te midden van een woeste race terechtgekomen? Het leek wel de plot van een middelmatige actiefilm. En daar begon mijn brein in die luttele seconden al een heel scenario bij te verzinnen. De ene auto zou misschien beginnen te schieten naar de andere. Ik zou daar dan tussenzitten en moeten wegduiken om de kogels te ontwijken. Dat zou me dan lukken en dan kon ik ze klem rijden op de brug, hen met een grand écard beiden tegelijk bij de lurven nemen (wie weet toch wat dat zijn...), hen heldhaftig overleveren aan de politie en de macho-cultuur meteen een ferme halt toe houden. Maar op dat moment stak de rechtse auto de links voorbijstekende ook nog eens voorbij, zoefde weg voorbij de bocht en al wat ik nog kon denken was: wtf?! Om goed voorbereid te zijn, oefende ik op ballet dan maar al gauw m'n grand écard. Het zou nog maar eens moeten voorvallen.

Lelijke mensen en het openbaar vervoer

Ze zijn overal. De lelijke mensen. En ze groeien gestadig uit tot de wereldbevolking helemaal overgenomen is.
Nu ik vaker van het openbaar vervoer gebruik moet maken, zie ik ook meer en meer lelijke mensen. Het is namelijk alsof alle lelijke mensen altijd het openbaar vervoer gebruiken. In de openbaarheid treden met hun lelijkheid, bij wijze van spreken.
En het openbaar vervoer wéét dat. Want wat las ik vorige week in een artikel in De Metro? "Lelijke mensen verdienen minder". Kwestie van duidelijk je doelgroep aan te spreken, denk ik zo. Waarom zitten ze anders op het openbaar vervoer, behalve dan om naar hun onderbetaalde jobs te reizen?
Nu, volgens sprookjes zoals het lelijke eendje en Sara zouden ze uiteindelijk mooie zwanen worden. Sommigen lijken echter immens lang te moeten wachten tot ze uiteindelijk een zwaan worden. Maar geduld wordt beloond. Ook dat is een eigenschap die lelijke mensen moeten hebben als ze het openbaar vervoer moeten/willen nemen. Maar daarover een volgende keer meer.

Yours sincerely,
ugly duckling #2864

Schots en scheef getrokken foto's

Als je naast iemand loopt met een spiegelreflexcamera en verschillende lenzen, is het niet altijd makkelijk om beter te doen met je eigen compactje (maar wél met 10x optische zoom!). Zo erg dat ik op den duur zelf geen foto's meer neem. Toch vind ik dat onderstaande foto's wel iets hebben...

De Blackadderroute doorheen de Lowlands

maandagochtend 26 juli om 03.56u: Nietsvermoedend rijden Joris en ik naar Calais om er richting Schotland te trekken. We weten nog niet wie/wat we allemaal zullen tegenkomen en waar dat dan allemaal zou gebeuren. We weten enkel: Schotland. En in Engeland rijden ze links. Dat is ook nog een belangrijk feit als je zelf met de auto dat land doorkruist.

Na enkele dagen in het Schotse zuiden vertoefd te hebben, begon het ons te dagen dat we allerlei subliminale boodschappen kregen. Meerbepaald over Blackadder. Het begon met een klein teken, zoals Baldrick die ineens een uitleg geeft over Carlaeverock Castle, of een dichtbije 'Blackaddieroad'. Maar uiteindelijk kwamen we bij de praal der pralen terecht. Per toeval. Dachten we. In Glasgow stonden we ineens aan de kathedraal en zonder het al te goed te beseffen, gingen we binnen. Daar - in een walm van wierook en kaarsvet - zagen we ineens de tombe van bishop 'Blackadder'. Daarmee was ook meteen onze route gedaan. Toch hadden we nog enkele dagen om de Lowlands verder uit te pluizen, zonder subliminale boodschappen deze keer.

Theater aan Twater

Vrijdag ben ik samen met Joris naar Boom gereden om er het 'Theater aan Twater' mee te maken. Een gezellig kunstmarktje, veel klei, veel vedettbakken, en ik ben er een karikatuur van mezelf geworden. Het resultaat:



Oordeel zelf maar of ik er al dan niet beter uitzie op die tekening ;)

DroomWoord (1)

Soms zijn er zo van die woorden waar ik een afschuwelijke hekel aan heb. Zo van die woorden waarvan je denkt: waarom zijn die in godsnaam ooit uitgevonden? Aartslelijke woorden die vaak aangeduid worden met de term eufemisme. Zo heb je tegenwoordig het woord concullega. Hoewel ik van nature niet echt zo gesteld ben op joggen, zet dit begrip me meteen op een hardlopen. En liefst kijk ik dan nooit meer om.

Voor de concullegamaagden: concullega is een samentrekking van twee op het eerste gezicht nauwelijks samen te voegen woorden: concurrent en collega. Het wordt gebruikt om zogezegd vriendelijk te zijn tegenover concurrenten. Zogezegd, want meer is het gebruik van zo'n 'ding' een marketingsidee of zichzelf op een goed blaadje plaatsen.

Zo was ik een aantal maanden geleden op een sollicitatie-avond bij een interimkantoor waar ze op een gesjellige manier wilden toetsen of je paste binnen hun profiel. Maar toen ze ineens over concullega's begonnen, konden de braakneigingen nauwelijks uitblijven. En dat lag niet aan de boot waarop het evenement doorging.

Evenement is trouwens ook zo'n woord. Evenementen zijn dingen waar je beter wegblijft. Je loopt er immers een grote kans om concullega's tegen het lijf te lopen.

Bedankt

Soms besef je ineens dat je je beide handen mag kussen dat je kan doen wat je altijd hebt willen doen. Zoals een toneelstuk maken. En dan bedenk je ineens dat je dat nooit hebt kunnen doen zonder een aantal mensen. De meesten daarvan staan al op de bedanklijst van Droomoord, maar vanavond bedacht ik ineens dat we de mensen die al het meeste geduld met ons moeten opbrengennog niet op de lijst staan. Dat zijn de huisgenoten van Kristof en Matthias. We gebruiken hun living als repetitieruimte en zorgen dus voor het nodige verhuiswerk, tumult en voor twee rusteloze avonden per week. Dus bij deze wil ik hen en alle andere mensen die ons nu al helpen om m'n droom waar te maken, echt al van harte bedanken. Merci.

Dadendrang (4)

Soms doet een Helena al eens daden die ze beter niet zou doen. Domme daden zou je ze kunnen noemen. Of beter nog: lompe daden.

Zo ging ze eergisteren naar een feestje, was ze er nog geen vijf seconden en sukkelde al over een koord. Helemaal tegen de grond, of beter: tegen het grind. Gevolg: een hele EHBO-ploeg om haar heen om haar knie te verzorgen en een zeer elegante pleister op haar knie.

En dat doet dus pijn. Ik vraag me af hoe kleine kinderen tegen al die pijn en wondes kunnen. Zijn zij dan zoveel sterker dan volwassenen? Of worden we gewoon allemaal woossies? Een eerste wapenfeit van oud te worden... .

Boulogne-sur-Mer

Ongeveer een maand geleden ging ik met enkele vrienden op weekend naar Frankrijk. Ik heb er een klein beetje zitten experimenteren met fotografie. Dit zijn enkele van de foto's die ik in Boulogne-sur-Mer genomen heb (helemaal onbewerkt, zoals ze genomen zijn):

Alles Kan Festival

Over enkele maanden is het zover: dan wordt de Jeugddienst van Gent omgetoverd tot een festivalweide. En wat voor een: naast muziek staat ook beeldende kunst en theater op het programma. Wat belangrijker is: mijn toneelstukje staat op het programma. Op 21 juli (19.30) en 22 juli (20.00) mogen jullie allen aantreden om Droomoord te zien. Hierover later meer. Ook kan je zelf workshops volgen tijdens het festival (19-27 juli). Voor meer info: www.alleskanfestival.be

Cap Gris Nez

Een foto die ik genomen heb aan de Cap Gris Nez. Klik op de foto voor een groter en minder pixelduidelijk zicht. Het toestel warmee ik de foto genomen heb, behoort toe aan deze jongen.

Stokje

Ik heb een "stokje" doorgekregen van Joris. Ik wist eerst niet wat het was, maar dat blijkt een soort kettingbrief voor creatieve mensen te zijn. Wat moest ik doen? Het dichtstbijzijnde boek van minstens 123 pagina's nemen. Dan zoeken naar de 123ste pagina, vijfde zin. En dan de drie zinnen daarna hier opschrijven.
Het boek in kwestie is "American Jewish Fiction", edited by Gerald Shapiro, geworden. Een overblijfsel van de cursus "Jewish American literature" uit de eerste licentie Germaanse talen. De zesde, zevende en achtste zin van die bladzijde zijn de volgende:

Morris told him that this happened only to neglected women, and was a sign. Morris said that if titties were not fondled and kissed, they got cancer in protest. It was a cry of the flesh.

Droomoord op de Gentse Feesten

Binnenkort is het eindelijk zover. Het stuk waaraan ik al 3 jaar schrijf, wordt eindelijk opgevoerd. Met enkele vrienden zal ik het maken tegen de Gentse feesten. Gisteren kregen we immers het nieuws dat we mee mogen doen aan het AllesKanfestival, een festival voor jonge kunstenaars. Joepie! Leuk is ook dat we gecoacht worden door 'een professioneel iemand'. Ik ben echt benieuwd wie we toegewezen zullen krijgen. Spannend allemaal. Ik zie het alvast helemaal zitten! Nu ga ik nog even wegdromen en met een zeer gelukkige glimlach op m'n gezicht rondlopen.

Die ochtend...

Elke ochtend rijd ik samen met een collega naar het werk. Dus stipt om half acht sta ik op mijn plekje te wachten tot hij er is. Na zo'n anderhalve maand samen te rijden, merk je dat steeds dezelfde mensen voorbijrijden. Je hebt de vrouw die steeds nog autoruiten wast op de hoek van de straat. Met de ruitenwisser welteverstaan. En dan heb je de jongen die altijd vriendelijk lacht naar me. Je hebt dan ook nog de Robert-of-Bertrand-figuur. Ik haal die twee altijd door elkaar. In elk geval, die met de grootste bakkebaarden. En dan heb je nog de oude man die maar net boven zijn venster uitpiept en altijd vol plezier naar me lacht. Als ik die man zie, dan begint mijn dag al goed. En dan komt mijn lift aangereden en rijden we naar het werk. Misschien staat er onderweg ook wel iemand die ons elke dag ziet passeren en herkent.

Vampierenbal (2)

Toen ik gisteren op de trappen van de aula wachtte op een vriendin om samen iets te gaan eten, gebeurde er iets vreemds. Achter mij kwamen plotseling twee mannen tevoorschijn. Op zich niets speciaals. Er waren er zo al verschillende voorbijgelopen. Maar een van die mannen had iets duivels in zich. Niet enkel de schrammen op zijn gezicht schenen een donkere levensstijl te verraden. Hij keek me ook met een blik aan die iets zei in de trant van "kijk maar uit, of ik krijg je nog te pakken". Om die blik kracht bij te zetten, keek hij vanuit zijn ooghoeken in het passeren nog eens naar mij. En toen hij later de straat overstak, nog eens. Ik zat niet helemaal op mijn gemak. Dat vampierachtige wezen glipte samen met de andere man een beenhouwerij binnen. Ik zat op mijn hoede. Wachtend op de vriendin die snel zou komen en hopend dat die mannen niet zo snel weer zouden passeren. Intussen passeerde er veel volk voorbij de beenhouwerij. Voordat die mannen er binnengingen, leek die slagerij een gewone winkel, zonder veel bekijks. Maar vanaf het moment dat die mannen - vampieren in mijn ogen - binnen waren, stond er enorm veel volk naar binnen te kijken. Wellicht was er een heel schouwspel te zien van mannen die bloed zogen uit de verschillende varkens die er omhoog hingen. Of die zich als zombies op de verse kadavers gooiden. Gelukkig kwam m'n vriendin snel van haar werk en konden we ontkomen. We gingen eten en daarna ging ik nog naar een feestje. Op dat feestje zat ik te babbelen waarop mijn gesprekspartner ineens opmerkte dat mijn adem naar look ruikte. Misschien was het daarom dat die vampier me argwanend bekeek... .

Back to black

Twee weekends lang elke dag optreden. In totaal dus zes keer. Het is leuk, maar ontzettend vermoeiend. Gelukkig is onze dansgroep naar elkaar toegegroeid, hebben we het steeds gezellig gemaakt achteraf en zijn er niet al te grote flaters en ongelukken gebeurd. Akkoord, de altijd aanwezige blauwe plekken, brandwonden en schaafwonden zijn er natuurlijk wel bij. Maar dat zijn we al gewend. Ons lichaam geneest wonderwel snel.
Dit jaar dansten we op 'Back to Black', van Amy Winehouse. Als volleerde dames met netkousen en hoge hakken probeerden we het publiek in te pakken. Zes keer lang.
Hieronder staan nog enkele foto's van het optreden van de moderne dans.
En voor mij wacht nu het zwarte gat. I'm going back to... black.

De Herrijzenis van de steur

Het is net voorbij Pasen. Pasen, dat betekent dat Jezus van Nazareth herrezen is uit zijn graf.
En nu... 1975 jaar later is er opnieuw een herrijzenis. Dit keer van een steur. En dan nog in onze tuin. In onze vijver om precies te zijn.

Het zit namelijk zo. Vorig jaar kochten we twee steuren om in onze vijver rond te hossen en te zwemmen. Tot grote verbazing bleek de ene vis het toch wel een maand uitgehouden te hebben vooraleer hij de pijp aan duiker Maarten gaf. Een record was gesneuveld. Zolang hadden de vorige beestjes het nooit uitgehouden.
De andere steur zagen we daarna niet meer en we gingen ervan uit dat ook deze intussen wel gestorven zou zijn.

Maar nu... . Vandaag, een week na Pasen, zien we ineens opnieuw die steur, vastgestrikt in het net dat er hangt om de reiger weg te houden. We hebben hem kunnen bevrijden. Hopelijk houdt hij het nu nog een tijdje uit, ondanks zijn verwondingen door het net.
Een nieuwe Herrijzenis zowaar. Vanaf nu noem ik mijn steur 'Jezus'.

Dadendrang (3)

Een mens wordt gevoed door daden. Zonder daden zou hij of zij zich niet leven. De daden die ik tegenwoordig verricht zijn van administratieve aard. Ik beschrijf hoe men bepaalde stukken moet verpakken en stuur dat door naar leveranciers.
Vroeger vond ik 'werk' altijd een magisch begrip. Ik vroeg me altijd af wat mensen deden als ze werkten. Het leek zo'n ver-van-mijn-bedshow. Iets wat nooit echt te vatten is. En nu, mijn eigen werk, vind ik heel gewoontjes. Je doet iets, je houdt je bezig en dat is dan werken. Het hoort gewoon bij mijn leven. En toch... van andere mensen vraag ik me nog altijd af wat 'werken' bij hen juist inhoudt.

Een nieuwe job, een nieuw geluid

Sinds twee weken ben ik aan de slag bij een groot autobedrijf. Ik leer er nu alles over verpakkingen en moeren, bouten, koppelingen, luchtbalgen, cross- en sidemembers en meer van dat goeds. Nee, het is totaal niet waar ik hiervoor mee bezig was. Auto's konden me eigenlijk gestolen worden. Niet letterlijk natuurlijk. Zo grof ben ik ook weer niet. Maar zolang zo'n ding kan starten, vier wielen en een stuur heeft en het mij overal naartoe brengt, is dat voldoende voor mij. En toch... nu merk ik bij mezelf dat ik al op de baan kijk welke vrachtwagens allemaal van 'mijn' merk zijn.

Verwondering

In een ritje in de auto heb je tijd om te denken. Met de juiste muziek op de achtergrond (Gotan Project) en in het donker is het altijd leuk om weg te dromen. Zonder je aandacht op de weg te verliezen natuurlijk. Vandaag stond ik voor een rood licht en alsof het erom gedaan was, leek de muziek perfect te passen bij deze scène. Even verder verwonderde ik me over de lichten op de straat en over hoe fantastisch het is wat er allemaal gemaakt is in deze wereld.
Die kinderlijke verbazing, die wil ik nog lang behouden. Als je je niet meer kan verwonderen over simpele dingen, als je de schoonheid in kleine zaken niet meer ziet, dan ben je pas écht oud denk ik. En ik? Ik ben fan van Peter Pan... .
Nog een vingerhoed voor het slapengaan en dan ben ik er weer vandoor.

...

Telkens denk ik op een ander moment - wanneer ik niet aan mijn computer zit - van de dag: "hé, misschien moet ik eens dit of dat schrijven op mijn blog". Natuurlijk vergeet ik dat telkens ik weer thuis aan de pc zit. Of dan valt internet de hele tijd uit.
Men heeft me al gezegd: het maakt niet uit wat je schrijft op een blog. Toch ben ik iemand die altijd denkt eer ze iets doet of zegt. Als je niets te zeggen hebt, kan je maar beter niets zeggen. Ook dat is een waarheid als een koe. Ik heb het niet zo voor mensen die te pas en vooral te onpas hun gedacht komen zeggen over iets waar ze niets van afweten. Dus zeg ik maar liever niets.
Het gevolg: mensen vinden mij een 'stilleke'. Maar dat is volgens mij niet altijd een slechte eigenschap. Hoewel iedereen verlegenheid tegenwoordig steeds als negatief beschouwt, blijf ik toch de bescheidenheid vieren.
Hoe vaak hoor je het niet in een evaluatie van een sollicitatiegesprek of andere gesprekken? Hm, ja, je bent toch wel een beetje te verlegen. We hebben iemand nodig die assertiever is, spontaner is.
Ik ben ook spontaan, maar dan niet agressief assertief. Niet bombastisch aanwezig. Als iedereen bombastisch aanwezig zou zijn, dan zou er toch gewoon veel te veel geluid zijn? Dan zou iedereen doof worden. Dan zou niemand meer kunnen spreken met elkaar. Enkel in stilte. En ik word nu juist aangetrokken door die stilte... . Ben ik nu meer voorbereid op de toekomst dan al die geluidsoverschrijders?

De groene specht

Nu ik vandaag aan mijn eerste echte (doch tijdelijke) job begonnen ben, rest er mij weinig tijd om veel te schrijven. Akkoord, mijn dagboek pen ik nog wel elke dag voort. Dat doe ik al sinds ik 15 was. Elke dag opnieuw, plichtsbewust. Maar creatief uit de hoek komen op het internet... . We zullen zien. Daarom een klein prentje van een groene specht die dit weekend in onze tuin kwam zitten. Hij kwam dicht genoeg om er - naar mijn mening - wel oké foto's van te nemen.

Driedubbel creatief

Mijn vriendje Pieternel (2)

Pieternel is me vandaag nog eens komen bezoeken. Ik heb er nog een fotootje van genomen.
Hieronder het resultaat:

Consensus

Mijn broer speelt in een groepje, Consensus. Ze hebben net eigenhandig een van hun nieuwste liedjes opgenomen en mijn broer heeft het gemixt. Je kan het beluisteren op deze website. Ikzelf vind het wel een wijs nummer.

Mijn vriendje Pieternel

Vandaag kreeg ik bezoek van mijn vriendje Pieternel. Ik heb Pieternel eerst van de dood bevrijd toen hij omgekeerd met zijn pootjes lag te schudden. Nadat ik hem een vinger toegereikt had, wilde hij me niet meer verlaten. Uiteindelijk heeft hij toch afscheid genomen. Ik heb er een kleine video- en fotoreportage van gemaakt.

Vampierenbal

Enkele nachten geleden werd ik uitgenodigd voor een verkleedfeest. Ik loop met een vriendin doorheen een havenachtig gebied op weg naar dat feest. Ik ben verkleed als usherette, een verwijzing naar de Rocky Horror Picture Show. We komen toe op dat feest en gaan al naar binnen. Even later gaan we onze vrienden halen. Er blijkt een spel aan de gang te zijn. We moeten raden wie een vampier is. Eerst speelt een toneelstukje waar we naartoe kunnen en waar we tips kunnen vinden om de vampieren te vinden. Maar als we toekomen, blijkt het eerste toneelstukje niet door te gaan. Ik loop door en terwijl verschillende mensen naar buiten gaan, zie ik een computerachtig ding liggen, waarop een boodschap staat: het is een tip. De slager is geen vampier. Zoveel weten we dan ook weer. Omdat het een competitief spel is, besluit ik deze tip niet te delen met iemand anders. En ook die slager komt af. We hebben het erover dat hij geen vampier kan zijn. Veel mensen gaan weg en ineens blijkt dat het helemaal geen spel is. Er zouden echte vampieren rondlopen op het feest. We zitten met een aantal mensen aan een tafel, en we horen vampieren afkomen. We doen eigenlijk niets. Ik vraag me in tussentijd af of vampiers er nu eigenlijk zouden uitzien als in het tv-programma Buffy the vampire slayer. Ik kruip in een hoekje, helemaal alleen. Andere mensen zitten aan de tafel. Ineens wordt de poort opengestampt door allemaal mensen met kruisboog en houten spiesen om de vampieren aan te vallen. Ik zit gewoon langs de kant en kijk toe. Niemand doet mij iets, ik voel me niet echt op mijn gemak maar toch ook niet echt op mijn ongemak. Heel vreemd. En toen werd ik wakker.

Allo allo métro

Voor de eerste keer in mijn leven neem ik de metro in België. In andere landen - Frankrijk, Engeland- heb ik dat wel al gedaan. En ik maakte er ook geen probleem van. Maar in Brussel... . Spannende dag dus. Gelukkig was er een lieve mevrouw die me begeleidde tot aan de metro en me zelfs uitlegde aan welke kiosk of aan welke automaat ik kaartjes kon kopen en waar ik ze moest ontwaarden. De goede raad dat je moet opletten dat je het niet vergeet gaf ze er op de koop toe gratis bij. Lieve mensen in de wereld. Dat doet altijd deugd. En daarna viel de metro zelfs nog beter mee. Ik kwam er begot twee bekende mensen tegen. Eentje in het heengaan en eentje in het teruggaan. Zo moest ik mijn tijd niet alleen staan verdoen onder de grond. Want wie is er nu graag alleen, onder de grond, op Valentijn?

Het heil van Ava

Nooit gedacht dat ik in één week zo vaak in een papierwinkel zou terechtkomen. De schuldigen zijn mijn ouders: 25 jaar geleden besloten ze te trouwen rond deze tijd van het jaar en dit jaar willen ze papier, zilveren pennen en post-it-fotopapier om uitnodigingen te versturen. En een lieve dochter als ik gaat dan mee naar de winkel (ik was er toen immers ook al bij).
Ook nooit gedacht dat ik zo vaak in één week in diezelfde papierwinkel opgebeld zou worden, laat staan zo vaak met jobaanbiedingen. Normaal word ik nooit gebeld, door niemand. En in die papierwinkel nu ineens twee keer. Oké, één dag, denk je, dat gaat dat nog wel. Maar ook vandaag werd ik zowel voor het bezoek aan de Ava als erna opgebeld met jobaanbiedingen en uitnodigingen voor gesprekken. Hoera! Leve Ava! Heil zij met Ava! Vanaf nu roep ik Ava uit als de nieuwe patroonheilige voor werkzoekenden.

Kalkense Meersen

Mooi weer vandaag

Omdat het veel te mooi weer is buiten, een ode aan de buitenlucht en aan mijn vijver, waar ik ooit al volgende kikker gespot heb:

Lotusbrieven

De kooi van Faraday

Tijdens een onweer flitsen verschillende gedachten door je hoofd. Zeker wanneer de bliksem de volledige lucht verlicht en je drie, vier verschillende bliksemschichten na elkaar ziet verschijnen. Nog meer als je net op dat moment met de auto aan het rijden bent in een zo goed als onbewoond gebied, enkel omgeven door velden. Dan begin je te denken: Aaargh, ik ben hier het hoogste punt in de omgeving (tenzij misschien die verlichtingspalen). En aaargh, wat doe ik als de bliksem inslaat in mijn auto? Soms ben ik namelijk nogal een panikeur. En ik heb veel te veel verbeelding. Gelukkig onthield ik nog een beetje uit mijn middelbareschooltijd. De kooi van Faraday. Hetgeen ín een metalen kooi zit en waar elektriciteit op zit, dat zit veilig. Goed. Dus als de bliksem inslaat in mijn auto, is er geen probleem. Voorlopig toch niet. Maar wat moet je nu weer doen als je wil uitstappen? Kiezen om geëlektocuteerd te worden of toch maar gewoon liever van honger en dorst sterven in de auto? - Enige dramatiek is mij ook niet vreemd - Opnieuw, gelukkig herinner ik me ook nog uit verschillende populair-wetenschappelijke programma's en lessen fysica (vermoed ik) dat je wel nog uit de auto kan geraken als je je kan aarden. Ik moet dus tegen een boom kunnen rijden. Liefst wel met de zijkant, niet met de voorkant, want dan kan de elektriciteit niet weg. Oké. Genoeg bomen aan de zijkant. Dat is ook al in orde. Misschien kan de bliksem wel gewoon meteen in de bomen inslaan? En dan heb ik geen aarding nodig. Ik moet alleen zelf niet zien te ontaarden.

Mixtapeken

Hij: (haalt een bestofte cassette boven) Een mixtapeken.
Zij: Ik zie het.
Hij: Zal ik het even opzetten?
Zij: Dat hoeft niet.
Hij: Weet je van wie ik het gekregen heb?
Zij: Nee.
Hij: Weet je het echt niet meer?
Zij: Eum... .
Hij: Je gaf het me toen we 1 week samen waren. Ik wilde je nog verrassen met een schelpje aan een ketting, maar jij was me voor.
Zij: Juist. Ik wilde je dat niet afluizen. Je had dat zelf al gekregen van iemand.
Hij: Toen heb jij me dit mixtapeken gegeven.
Zij: Wat staat er op?
Hij: Gewoon. Muziek die jij ooit mooi vond.
Zij: Welke? Wat heb ik erop gezet?
Hij: Laat maar. Je wou het toch niet horen.

De avonturen van Moerasschaap

Zoals verwacht leeft Moerasschaap in het moeras. Moerasschaap heeft al veel meegemaakt in haar leven. Ze overwon al een gevecht tegen het moeraseendje en dat mag een heuse heldenprestatie genoemd worden. Anders dan vermoed is het moeraseendje niet onschuldig en gelig van kleur en braaf. Nee, het is een monster van jewelste. De gelige kleur is door het moeras verkleurd tot een bruingroenig kleverige vacht en doordat het kleeft, is het moeraseendje ettelijke keren groter dan een aaneengekoekte vracht van 200 liter pannenkoekendeeg. Zelfs een vrachtwagen zou moeite moeten doen om het moeraseendje te verdagen van zijn plaats. En dat zelfde moeraseendje heeft Moerasschaap al overwonnen. Beter is in feite te zeggen dat Moerasschaap de aanval van moeraseendje overleefd heeft. Door haar krullende wol kon ze het moeraseendje op een onoplettend moment verschalken. Ze scheurde haar wol van haar af zodat ze kon weglopen toen het moeraseendje Moerasschaap dacht te vermorzelen onder haar stinkende gewicht.
Dat is maar één van de vele avonturen die Moerasschaap beleefde. Meer volgt op een andere keer.

Gedichtendag (2)

Omdat ik nog een gedicht liggen had dat ik zelf heel goed gelukt vind, breid ik gedichtendag uit tot vandaag:

Krisis

Verscheurd. In tweeën gereten.
Leeuw met twee prooien.
Jachtig. Gespleten.

Een vlinder. Eenzaam
En alleen…
Met twee.
Drie.

(1 november 2005)

Gedichtendag

Vandaag gedichtendag. Daarom een gedichtje dat ik anderhalf jaar geleden geschreven heb toen ik in Watou suppoostte. Ik zat aan het kunstwerk Sanguis/Mantis van Jan Fabre, in de zon.

Kever op het beton

Kever op het beton
aangetrokken tot de grote ijzeren bidsprinkhaan
binnen
een Afrikaans masker als schild
maar híj
bloedt vanbinnen.

Enkele foto's

Deze drie foto's heb ik vanmiddag genomen. Ik wilde een beetje experimenteren met mijn fototoestel (Traveler DC 3010) en composities. Ik wilde ook vooral weten of ik scherptediepte kan verkrijgen met dit toestel. Somt lijkt het te lukken, maar het lijkt vooralsnog nog vooral een kwestie van geluk te zijn.

GO_TELL

Vertel het voort, vertel het voort. Artforum heeft een nieuw muzikaal project. Na Rumble Jumble Orchestra komt GO_TELL. Op 9 februari is er de première van de muzikale 'clash' tussen gospel en elektronica. Een boeiende mix. En wat heb ik er mee te maken? Zaterdag ben ik drie van de tien meisjes uit het koor gaan interviewen. Veel gegiechel, veel plezier in die groep. Het enthousiasme droop ervan af. Eén boodschap aan de buitenwereld gaven ze mee: komen kijken! Het gaat gewoon keigoed zijn! En dat kan ik beamen. Na eventjes de eerste repetitie op het podium bijgewoond te hebben, kan ik al zeggen: het wordt subliem. Tien prachtige stemmen (en dito meisjes) samen met de elektronische muziek. Een hele dag zat ik nog met dat ene liedje dat ze aan het repeteren waren in mijn hoofd. Het klinkt sterk. Jammer dat ik zelf niet kan gaan kijken wegens andere verplichtingen. Maar wie niets te doen heeft op zaterdag 9 februari kan (wat zeg ik: moet) een kijkje gaan nemen in Het Depot in Leuven. Kaarten zijn te verkrijgen via Het Depot of in Bilbo Leuven en JJ Record Leuven.

Dadendrang (2)

Soms vraagt een mens zich af waar hij in feite altijd mee bezig is in zijn leven. Karweien opknappen, zich vervelen, wachten, je tijd verdoen, af en toe met leuke dingen, dat wel, denken dat je eigenlijk tijd te kort hebt om alle dingen te doen die je wil doen, toch tijd verdoen met te niksen.
Soms overvalt je een gevoel van nostalgie. We bouwen allerlei daden op elkaar in onze herinnering. Het lijkt allemaal één grote poel van gedane zaken. Allemaal na elkaar. Zonder tussenpozen. Bouwen en bouwen en doen en doen, zonder rustpunt. Maar als je langer nadenkt, dan blijkt dat het ook toen altijd wachten was. Wachten. Wachten. Zonder dat er ooit uitsluitsel komt. Zonder dat je ooit weet waarop je wacht. En toch doen we het. Wacht alvast af tot morgen, voor mijn volgende post.

Geen blog vandaag

Vandaag bijna geen blog. Mijn computer doet een beetje vreemd. Welja, vreemd, hij maakt voornamelijk zeer vreemde geluiden. Eventjes dacht ik dat het geen computer was, maar een boormachine. Zo een aftandse, oude, versleten boormachine die dringend gesmeerd moet worden. Én die op de kop toe zwaar in overdrive gaat. Naast het feit dat het eigenlijk gewoon een voorhistorisch geval moet zijn. Zo luid klinkt het.
Het geluid van een boormachine is nooit een goed teken. En zeker niet op de dag dat je bij de tandarts op bezoek moet. Elke voorafspiegeling van een bezoek aan de tandarts moet je dan mijden. Liefst tot net voor het bezoek, en als het kan ook nog tijdens het bezoek. Niet dat de tandarts in kwestie een vervelende oude vent is. Nee, het is een lieve jongedame. Maar toch. Ik wijk alweer af.
Vandaag was er dus bijna geen blog omdat mijn pc in overdrive aan het gaan was/is. We zullen zien hoe lang hij het uithoudt. Liefst nog een tijdje. Tot zover de nutteloze leegheid van mijn bestaan.

Quite a strange evening it was...

Maandagavond, 19u17. Een gewone werkdag, een gewone avond in januari. Althans, dat dacht ik. Tot ik in gemeente W* aankwam. Het lag er drassig op de parking van het station. Niet in de betekenis van een eerder artikel, doch in W* hangt er steeds wel erotiek in de lucht. Het is in elk geval nat. Het regent koud. Toen ik uitstapte uit de auto wist ik al dat ik mijn trein gemist zou hebben. Uit de verte had ik hem zien toekomen en weer vertrekken. Ik had dus tijd. Bijna geen mensen te zien. Enkel een verdwaalde buschauffeur stapt richting zijn bus. Ik kijk kort nog even de treinuren na. Om 19u20 was er inderdaad een trein. De volgende is pas om 19u40. Het is koud en winderig. Door mijn rok besluit ik binnen te wachten en nog niet naar het perron te gaan. Net als ik binnensta, komt er toch een trein aangereden. De vorige was dus een in vertraging. Ik spurt naar perron 2. Hij staat er nog, bijna niemand komt uitgestapt. Ik tracht de oude verroeste sloten van twee deuren open te wringen. De conducteur fluit, de trein vertrekt. Zonder mij. Zo dicht bij een trein heb ik hem nog nooit gemist. De trein voelt als een spooktrein., enkel te bedienen door mensen die weten hoe ze het open moeten krijgen. Niet voor gewone stervelingen als ik. Dan sta ik daar toch op het perron. Helemaal alleen, in de koude en in de regen. Met mijn rokje. Ik zie in de verte bekende en minder bekende schaduwen passeren. Ik twijfel. Ik sta te dromen. Na een kwartier komt iemand bij mij staan. Hij zegt niets. Nog 5 minuten later komt er nog iemand. Net daarna stopt een trein. Deze keer gaan de deuren wel open. Ik stap op en lees verder, de ondraaglijke lichtheid van mijn bestaan aan het overpeinzen tijdens het lezen. Niets speciaals op dat moment. Ik stap uit op bestemming G* en ga richting plaats van afspraak. Een twintigtal meter voor ik er ben, merk ik een man op. Die man had daarvoor voor mij gelopen, dezelfde richting als mij. Nu staat hij stil. Voor een geparkeerde auto. Zijn benen zijn geopend. Hij staat alsof hij voor een urinoir staat. Alleen is het urinoir geen urinoir maar een auto en kan hij niet zo goed mikken. Hij raakt het urinoir (gelukkig) niet. Maar de straal is wel duidelijk te zien. Ik ben verbouwereerd. Maar ik loop verder. Ietsje sneller dan gewoonlijk, al kan dat ook zijn doordat ik al te laat op mijn afspraak was. Mooie eerste indruk. Maar in elk geval een betere eerste indruk dan de eerste indruk die ik had van de urinerende jongen. Ik ben gerust.

Winterverblijf

Het leven van een artiest bestaat uit wachten, zoveel is duidelijk. Als figurant moet je daarentegen nóg meer wachten. Om 18.30 afspraak aan de Vooruit, eventjes onze 'choreografie' oefenen en dan is het wachten geblazen. Pas om 21u30 worden de 25 figuranten gevraagd om de scène te betreden. De figuranten moeten opkomen, een stoel innemen, gaan zitten en kijken naar een lege muur, een beetje ... wachten uiteraard en dan druppelgewijs - in een bepaald ritme, niet te snel, niet te traag - opnieuw afgaan. Wel mogen we mee applaus gaan halen, samen met Dirk Roofthooft, een Mongoolse zangeres en de andere acteurs.
Eerlijk gezegd doet het toch een beetje vreemd. Als figurant weet je niet wat voor beeld je eigenlijk aan het maken bent, wat het doet in die voorstelling en wat dat juist betekent voor de toeschouwers. Jammer dat we het stuk zelf niet konden volgen. Maar toch een ervaring en een gratis ticket rijker.

Back to black

2008 lijkt een artistiek-productief jaar te worden. Eerst en vooral mag ik morgen meespelen (meefigureren) in Winterverblijf van Lotte Van den Berg. Daarna figureer ik ook nog in Loft en eind maart volgt alweer het tweejaarlijkse balletrecital van Aurora. Er valt dus heel wat te repeteren en te dansen. Zoals vanavond, anderhalf uur dansen op Amy Winehouse. Hoewel onze motoriek nog iets beter werkt dan die van de zangeres zelf, moet er nog veel geoefend worden. Maar we geloven erin.
Maar ik kijk vooral uit naar morgen, naar een vierdubbel verjaardagsfeestje in de Video, waar ik mijn vriendjes nog eens terug kan zien.

SPSS

SPSS. Wie niet beter weet, zou kunnen denken dat het om een of andere politieke partij gaat. Vele studenten uit verschillende richtingen zullen u echter kunnen vertellen dat het een computerprogramma is om statistieken mee uit te voeren. Vele studenten hebben het zich ook beklaagd dat ze ooit met dit programma moesten werken. Ik ben daar geen van. Als germanist krijg je veel vakken, maar geen statistiek. En gelukkig maar.
Zelf ben ik pas onlangs in aanraking gekomen met dit geval. De voorbije maand heb ik af en toe enquêtes ingevoerd in SPSS. En vandaag was de laatste dag. Alle 919 enquêtes over het pc- en gsmgebruik van jongeren zijn geteld. Apestaartjaren heet het onderzoek, en het wordt uitgevoerd door Jeugdwerknet en Graffiti vzw. Nu moeten ze nog verwerkt worden. Dat werk is gelukkig niet voor mij. Ik heb me zo al een beeld gevormd van hoe de resultaten zullen zijn. En volgens mij ziet het er nog vrij hoopvol uit met de 'jeugd van tegenwoordig'.

Doorheen drassige grassen

Een man en een vrouw. Ze stappen gewoon, op een pad. Niets speciaals. Het was ook niet 'de' pad, maar 'het' pad, dus geen probleem voor dierenrechtenactivisten. Hoewel die dierenrechtenactivisten wel op de loer zaten om te zien of er toch niet op 'de' pad getorten werd. Inderdaad, u leest dat goed: getorten, of getrapt, om het in het AN te zeggen.
Nu goed, dit verhaal wordt niets. Dat kan u zelf ook al zien.

Meer gaat dit stukje over de schoonheid van de taal. Specifiek over het woord 'drassig', dat voor mij sinds vandaag een heel andere bijklank gekregen heeft. Zo blijkt dat honden in het veld kunnen gaan 'drassen'. Dat betekent niets meer of niets minder dan een teef te dekken. Even plastisch als 'drassen', geef toe. Na 'baggeren' dus nu ook 'drassen'. En 'drassige grassen' wordt ineens toch helemaal iets anders... Wat is de taal waarlijk schoon.

Dadendrang (1)

Contemplatief als ik ben, overpeinsde ik het feit dat ik nog steeds geen blog heb. En dat in deze tijden waarin iedereen schijnbaar een blog dient te hebben. Heb ik dan geen leven misschien? Of misschien betreft het een leven waarin eenieder mij kan vertellen dat het niet de moeite is om het op te schrijven, laat staan interessant voor anderen om het te lezen. Maar men kan het ook omgekeerd bezien. Wie in deze jachtige tijden heeft tegenwoordig nog tijd om al zijn belevenissen te boek te stellen? Juist ja, enkel diegenen met té veel tijd. Die logischerwijze geen leven hebben. De ironie.

Nu wil het toeval dat ik zowel over veel tijd beschik sinds ik werkzoekend ben én dat ik over een leven beschik waar zoveel over te vertellen valt als een kat kan vertellen over zijn doordeweekse slaap.

Gelukkig beschik ik ook over een (on)gezonde portie fantasie. En daar, beste lezers, kan ik u hopelijk wel mee boeien. Tot binnenkort, voor het begin van mijn volgende avontuur.