Theater aan Twater

Vrijdag ben ik samen met Joris naar Boom gereden om er het 'Theater aan Twater' mee te maken. Een gezellig kunstmarktje, veel klei, veel vedettbakken, en ik ben er een karikatuur van mezelf geworden. Het resultaat:



Oordeel zelf maar of ik er al dan niet beter uitzie op die tekening ;)

DroomWoord (1)

Soms zijn er zo van die woorden waar ik een afschuwelijke hekel aan heb. Zo van die woorden waarvan je denkt: waarom zijn die in godsnaam ooit uitgevonden? Aartslelijke woorden die vaak aangeduid worden met de term eufemisme. Zo heb je tegenwoordig het woord concullega. Hoewel ik van nature niet echt zo gesteld ben op joggen, zet dit begrip me meteen op een hardlopen. En liefst kijk ik dan nooit meer om.

Voor de concullegamaagden: concullega is een samentrekking van twee op het eerste gezicht nauwelijks samen te voegen woorden: concurrent en collega. Het wordt gebruikt om zogezegd vriendelijk te zijn tegenover concurrenten. Zogezegd, want meer is het gebruik van zo'n 'ding' een marketingsidee of zichzelf op een goed blaadje plaatsen.

Zo was ik een aantal maanden geleden op een sollicitatie-avond bij een interimkantoor waar ze op een gesjellige manier wilden toetsen of je paste binnen hun profiel. Maar toen ze ineens over concullega's begonnen, konden de braakneigingen nauwelijks uitblijven. En dat lag niet aan de boot waarop het evenement doorging.

Evenement is trouwens ook zo'n woord. Evenementen zijn dingen waar je beter wegblijft. Je loopt er immers een grote kans om concullega's tegen het lijf te lopen.

Bedankt

Soms besef je ineens dat je je beide handen mag kussen dat je kan doen wat je altijd hebt willen doen. Zoals een toneelstuk maken. En dan bedenk je ineens dat je dat nooit hebt kunnen doen zonder een aantal mensen. De meesten daarvan staan al op de bedanklijst van Droomoord, maar vanavond bedacht ik ineens dat we de mensen die al het meeste geduld met ons moeten opbrengennog niet op de lijst staan. Dat zijn de huisgenoten van Kristof en Matthias. We gebruiken hun living als repetitieruimte en zorgen dus voor het nodige verhuiswerk, tumult en voor twee rusteloze avonden per week. Dus bij deze wil ik hen en alle andere mensen die ons nu al helpen om m'n droom waar te maken, echt al van harte bedanken. Merci.

Dadendrang (4)

Soms doet een Helena al eens daden die ze beter niet zou doen. Domme daden zou je ze kunnen noemen. Of beter nog: lompe daden.

Zo ging ze eergisteren naar een feestje, was ze er nog geen vijf seconden en sukkelde al over een koord. Helemaal tegen de grond, of beter: tegen het grind. Gevolg: een hele EHBO-ploeg om haar heen om haar knie te verzorgen en een zeer elegante pleister op haar knie.

En dat doet dus pijn. Ik vraag me af hoe kleine kinderen tegen al die pijn en wondes kunnen. Zijn zij dan zoveel sterker dan volwassenen? Of worden we gewoon allemaal woossies? Een eerste wapenfeit van oud te worden... .