Soms lijkt het alsof de wereld één grote filmset is. Dat is het wellicht ook. Met hier en daar fragmenten die recht geïmporteerd kunnen worden in een overkoepelend verhaal. Niet noodzakelijk moet dat in Man Bijt Hond.
Zo reed ik vrijdag met de trein terug naar huis. Een wat ouder, Waals koppel met hond Coulou ("les autres l'appellent Gizmo") neemt plaats naast mij en een andere man. Ze vertellen wat ze doen in het leven, waar ze naartoe gaan. De hond heeft dorst. De man ook ("Quand le chien boit, moi je bois aussi"). Hij neemt een fles porto en zet die aan zijn lippen. Hij biedt mij de fles ook aan (ik bedank) en wanneer de andere man ligt te slapen, doet hij alsof hij de fles op zijn mond zou zetten. De hond krijgt geen porto trouwens. Die krijgt bruiswater. De hond bedankt.
"Qui n'aime pas des animaux, il n'aime pas des gens"
De conductrice passeert. Het koppel moet bijbetalen voor de hond, een klein geval van minder dan 5 kg. Twee euro voor een hond die niet in een zak zit. Ze betalen, maar de hele treinrit blijft de man over die 2 euro zeuren. Hij 'kende iemand'. Het zou wel een staartje krijgen!
De gebroeders Dardenne
De andere aanhoorder verwoordt het achteraf treffend. "Ik voelde me precies als in een film van de gebroeders Dardenne". We verlaten het station allebei met een overweldigende glimlach.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten