Vreemd. Soms kun je echt enorm veel zin hebben om ergens aan te beginnen schrijven. Je weet ongeveer wat, waarom, je voelt de innerlijke noodzaak, je moet dat ei kwijt. En toch lukt het niet. Je blijft voor een leeg blad zitten, staart door het venster van de trein en je kijkt terug naar het witte blad.
Aan een kant ben je ook bang om je gedachten op papier te zetten. Dan wordt het iets definitiefs, iets echts, buiten de veilige haven van je gedachten.
En ja, alles wat je opschrijft kan tegen je gebruikt worden. Het ergste is wanneer je niet weet of dat ook zal gebeuren. Dat de kans gewoon bestaat.
Vorige week bedacht iemand dat het wel tof zou zijn om een agenda van iemand zomaar weg te geven aan een onbekende. Zomaar. Een agenda vol waardevolle data en herinneringen, met adressen en telefoonnummers waar niemand anders zaken mee heeft dan de persoon van wie de agenda is.
Het gevolg? Wellicht liggen die herinneringen nu ergens vertrapt, vermorzeld, in een of andere wei of vuilnisbak.
Nee, dan is het beter gewoon je gedachten voor jou te houden, op de plaats waar ze het veiligst zijn: mijn hoofd.
En aan T.: djoef op ou muille en een sjot in ou radijzen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten