In het station van Gent-sint-Pieters speelde men filmmuziek op de perrons en in de gangen en op 14 oktober kon je er een selectie van kortfilms zien. Het zal ongetwijfeld de moeite geweest zijn, maar zelf ben ik niet geweest.
In de plaats bezocht ik het alternatievere Almost Cinema, het aangrenzende podiumprogramma van het Filmfestival in Vooruit. En daar zag ik de voorstelling C.O. Journeys door Christoph Ragg en Joanna Bailie.
In die performance word je opgesloten in een grote box, een grote camera obscura. Wat je daar beleeft, is zeer indrukwekkend. Het licht gaat uit, langzaam zie je iets op de voorste wand verschijnen: het bekende portret van Giovanni Arnolfini en zijn vrouw, van de hand van Van Eyck, maar het beeld staat op z'n kop. Zo gaat dat, in een camera obscura.
Wat blijkt, het schilderij is helemaal geen schilderij. Eerst valt de luchter op. Die is zo echt en zo gedetailleerd. Het lijkt 3D, maar zelfs de huidige 3D-tekeningen verbleken bij deze projectie. Daarna verschijnen verschillende leuke beelden voorbij. Je zit in een cocon waarin alles lijkt te kunnen gebeuren. Alles gebeurt in de box, maar het geluid van stappen en bewegende panelen doet vermoeden dat de échte actie zich achter ons, buiten de box afspeelt. Straf!
Het tempo van de voorstelling lag niet altijd even strak en af en toe verloor ik mijn aandacht. Maar daartegenover stonden dan weer momenten waarop ik echt helemaal méé was in de performance. Een sterk concept, mij kregen ze toch heel erg 'in vervoering'.
(wat overigens niet gezegd kan worden van de NMBS, de komende 2 dagen ... )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten