Het is paradoxaal. Soms heb ik er helemaal genoeg van, van dat flitsende internet, de informatie die me van alle kanten toegereikt wordt, de beeldenstroom die elke dag m'n ogen vermoeit.
Maar tegelijk wil ik via datzelfde medium net dat schrijven, wereldkundig maken.
Stop!
Ik heb een beetje nood aan verstilling. Ik wou dat m'n hersenen even STOP konden zeggen. En hé, dat gaat! Dan trek ik de stekker van de pc uit. Even rust. Even weer écht leven. Zonder elk detail vast te moeten leggen op internet.
Maar wie niet op internet bestaat, bestaat niet.
Missen is onmogelijk geworden
Is dat trouwens zo? Is het internet de enige echte wereld geworden? Soms lijkt het wel zo. Vrienden zitten in Estland of Amerika en ik kan ze op elk moment volgen. Niemand is ooit nog een keertje écht weg. Missen is onmogelijk geworden.
Iedereen wil alles nu, onmiddellijk weten. Zien. Hebben. Niemand wil ooit nog wachten, geduld hebben, missen.
Dom?
Volgens onderzoek maakt het internet ons dommer. We krijgen een hoop trivia voorgeschoteld, maar inzicht brengt het ons niet echt. Hapklaar, dat moet het zijn. Nu. Onmiddellijk. Zonder pardon.
Off with their plug!
Ik pleit niet voor een wereld zonder internet. Absoluut niet. Elk medium is een manier om met mensen te communiceren.
Maar voor mij is het af en toe genoeg. Ik mis het echte leven. Ik ga naar buiten. Mensen ontmoeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten