Wat begon het mooi. Lieflijk. Zacht.
Als dartele paardjes door het lentegras.
Een steelse blik, voorzichtig elkaar voelen.
Maar algauw zette je jouw klauwen in mij.
Allesoverheersende pijn.
Een tintelend gevoel voor de rest van de dag.
Zodat ik je niet meteen zou vergeten.
Maar wees gerust.
Ik loop nooit meer in die val.
Van blote voeten en brandende tengels.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten