Quite a strange evening it was...

Maandagavond, 19u17. Een gewone werkdag, een gewone avond in januari. Althans, dat dacht ik. Tot ik in gemeente W* aankwam. Het lag er drassig op de parking van het station. Niet in de betekenis van een eerder artikel, doch in W* hangt er steeds wel erotiek in de lucht. Het is in elk geval nat. Het regent koud. Toen ik uitstapte uit de auto wist ik al dat ik mijn trein gemist zou hebben. Uit de verte had ik hem zien toekomen en weer vertrekken. Ik had dus tijd. Bijna geen mensen te zien. Enkel een verdwaalde buschauffeur stapt richting zijn bus. Ik kijk kort nog even de treinuren na. Om 19u20 was er inderdaad een trein. De volgende is pas om 19u40. Het is koud en winderig. Door mijn rok besluit ik binnen te wachten en nog niet naar het perron te gaan. Net als ik binnensta, komt er toch een trein aangereden. De vorige was dus een in vertraging. Ik spurt naar perron 2. Hij staat er nog, bijna niemand komt uitgestapt. Ik tracht de oude verroeste sloten van twee deuren open te wringen. De conducteur fluit, de trein vertrekt. Zonder mij. Zo dicht bij een trein heb ik hem nog nooit gemist. De trein voelt als een spooktrein., enkel te bedienen door mensen die weten hoe ze het open moeten krijgen. Niet voor gewone stervelingen als ik. Dan sta ik daar toch op het perron. Helemaal alleen, in de koude en in de regen. Met mijn rokje. Ik zie in de verte bekende en minder bekende schaduwen passeren. Ik twijfel. Ik sta te dromen. Na een kwartier komt iemand bij mij staan. Hij zegt niets. Nog 5 minuten later komt er nog iemand. Net daarna stopt een trein. Deze keer gaan de deuren wel open. Ik stap op en lees verder, de ondraaglijke lichtheid van mijn bestaan aan het overpeinzen tijdens het lezen. Niets speciaals op dat moment. Ik stap uit op bestemming G* en ga richting plaats van afspraak. Een twintigtal meter voor ik er ben, merk ik een man op. Die man had daarvoor voor mij gelopen, dezelfde richting als mij. Nu staat hij stil. Voor een geparkeerde auto. Zijn benen zijn geopend. Hij staat alsof hij voor een urinoir staat. Alleen is het urinoir geen urinoir maar een auto en kan hij niet zo goed mikken. Hij raakt het urinoir (gelukkig) niet. Maar de straal is wel duidelijk te zien. Ik ben verbouwereerd. Maar ik loop verder. Ietsje sneller dan gewoonlijk, al kan dat ook zijn doordat ik al te laat op mijn afspraak was. Mooie eerste indruk. Maar in elk geval een betere eerste indruk dan de eerste indruk die ik had van de urinerende jongen. Ik ben gerust.